Ο κόσμος του κρασιού μπορεί να είναι μαγικά περίπλοκος. Μπορώ όμως να καταλάβω πως πολλά από αυτά που συναρπάζουν εμένα, είναι τα ίδια που μπορούν να αποθαρρύνουν τον περισσότερο κόσμο. Με βρίσκει απόλυτα σύμφωνο η ιδέα πως ένα ειδικά σχεδιασμένο ποτήρι μπορεί να απογειώσει την εμπειρία ενός κρασιού από μια συγκεκριμένη ποικιλία. Το έχω δει στην πράξη να λειτουργεί και προφανώς δεν αποτελεί επιστημονική φαντασία. Ο συσχετισμός και η εμπειρία είναι αντίστοιχη με το να ακούς τον αγαπημένο σου δίσκο από ένα κορυφαίο ηχοσύστημα. Άσε δε που το ποτήρι αποτελεί και μέρος της όλης τελετουργίας.

      Την ίδια στιγμή η ιδέα πως κάθε στυλ κρασιού έχει και το ποτήρι του με τρομάζει και αποφεύγω να ανοίγω συζητήσεις που νομίζω πως κάνουν τον κόσμο να αισθάνεται «άβολα». Έτσι και αλλιώς τα τελευταία εικοσιπέντε χρόνια της ενήλικης ζωής μου έχω πιει και θα πιω, όπως πιστεύω οι περισσότεροι από εσάς, κρασί από κάθε πιθανό ή απίθανο περιέκτη.  Στην κορυφή της λίστας με τις απίθανες εμπειρίες μου είναι η δοκιμή των κρασιών του Filippi, στο Castelcerino του Soave, από τα ποτήρια Zalto Universal. Για όσους δεν έχουν  ακούσει για τα Zalto πρόκειται για την Rolls-Royce των ποτηριών. Θυμάμαι ακόμα το ραπεζομάντηλο-μουσαμά που είχε ένα σχέδιο με λεμόνια και πράσινα φύλλα ελιάς (τελείως ρουστίκ-χωριάτικη φάση) στην καταπληκτική αγροικία που βρισκόταν στην κορυφή του λόφου. Και πάνω στον μουσαμά η extravaganza των 75 Zalto Universal (τρία  μπροστά σε κάθε άτομο). Χοντρικά ένα τριχίλιαρο πρέπει να κόστιζαν τα παραταγμένα  ποτήρια, αλλά η δοκιμή του Soave Castercerino 2012 με τους 56 μήνες επαφής με τις  οινολάσπες στα Zalto ήταν μια μαγική εμπειρία. Μετά από αυτό το ταξίδι νομίζω ήταν που αποφασίσαμε πως όλες οι γευσιγνωσίες που οργανώνουμε εντός του Mr Vertigo θα  γίνονται μόνο σε Zalto ποτήρια.

       Φυσικά έχω πιει κρασί σε μουσταρδοπότηρα και έχω περάσει καταπληκτικά σε ταβέρνες  με φίλους, έχω απολαύσει βραδινά μπάνια με κόκκινο κρασί σερβιρισμένο σε χάρτινα coffee cups και έρχεται και η στιγμή που θα ξεθάψω και τα κεραμικά φλιτζάνια από την  εποχή που οι γονείς μου είχαν ένα τροχό στο υπόγειο του μαγαζιού και έφτιαχναν πήλινα  σκεύη για το χόμπι τους. Μην γελάτε, στο εξωτερικό υπάρχουν κεραμοποιεία που  σχεδιάζουν πήλινους περιέκτες για να πίνετε το κρασί σας. Όπως καταλαβαίνετε η  νοσταλγία για τεχνικές και εξοπλισμό μιας πρότερης εποχης, όπως οι πήλινοι αμφορείς που επέστρεψαν ακόμα και στα πιο πρωτοποριακά οινοποιεία, εξαπλώνεται μέχρι και  στα ποτήρια.
Πάντως δεν με χαλάει καθόλου η ιδέα να πιω μια Orange Σανταμεριάνα του Sant’ Or ή έναν Μεταγειτνίων του Σκλάβου σε κεραμική κούπα. Ούτε το θολό τους χρώμα με νοιάζει, ούτε να εντοπίσω τα αρώματά τους, ούτε την ισορροπία τανινών και oξύτητας. Να γουστάρω θέλω, να μυηθώ, να αφεθώ χωρίς προκαταλήψεις και γιατί όχι να νιώσω την απροσδόκητη απόλαυση του να κλέβω ένα δευτερόλεπτο από το παρελθόν.

      Βασικά μέσα από την κλασική φλυαρία μου θέλω να απλοποιήσω τα πράγματα. Στο τέλος ης ημέρας είστε ελεύθεροι να πιείτε ότι θέλετε, να φάτε ότι σας αρέσει και να χρησιμοποιήσετε όποιο ποτήρι έχετε διαθέσιμο μπροστά σας. Και επίσης να ξέρετε ότι το να βάλετε μερικούς sommeliers από κοινού να αποφασίσουν ποιο είναι το αγαπημένο τους ποτήρι Riedel για τη Μαλαγουζιά (το έχουμε δοκιμάσει στο παρελθόν) είναι περίπου  σα να βάζετε ένα τσούρμο από πιτσιρίκια στην ηλικία του ανιψιού μου να αποφασίσουν ποιο είναι το αγαπημένο τους μπισκότο.

      Μείνετε λοιπόν στα απλά. Για τους περισσότερους από εμάς η ιδέα του διαφορετικού  ποτηριού για κάθε ποικιλία ή στυλ κρασιού στο σπίτι είναι πρακτικά αδύνατη για λόγους χωροταξικούς. Μια δωδεκάδα ποτήρια τύπου Spiegelau Festival ή άλλες αντίστοιχες μάρκες για λευκά και μια για κόκκινα είναι εξαιρετική εκκίνηση. Στα λευκά μπορείτε να σερβίρετε και τη σαμπάνια σας ειδικά αν μιλάμε για εξαιρετικά «ζουμιά» τύπου Benoit Lahaye ή Alexander Filaine που καλό είναι να τους συμπεριφέρεστε περισσότερο σα Βουργουνδίες και όχι ως αφρώδη κρασιά. Αν ακόμα και τα δύο διαφορετικά είδη σας φαίνονται υπερβολικά μπορείτε να πάρετε ένα πασπαρτού για όλες τις χρήσεις. Τα ελάχιστα κριτήρια που πρέπει να πληρούνται είναι να είναι σχετικά λεπτό το γυαλί, αρκετά μεγάλο το μπολ για να επιτρέπει την έντονη ανακίνηση του κρασιού (δεν γεμίζουμε το ποτήρι πάνω από το 1/3) και ένα κωνικό σχήμα το οποίο κλείνει προς τα  μέσα έτσι ώστε να συγκρατεί και να συμπυκνώνει τα αρώματα του κρασιού. Υπάρχει πολλές επιλογές σε ότι κόστος μπορείτε να φανταστείτε διαθέσιμες εκεί έξω. Κάντε δώρο στον εαυτό σας και μια δυάδα Zalto, ένα για εσάς και ένα για το ταίρι σας, για εκείνη τη στιγμή που θέλετε να απολαύσετε μια ιδιαίτερη εμπειρία σε κρασί. Η αίσθηση να ξέρετε θα είναι ίδια με αυτή που νιώθετε κάθε φορά που οι ρόδες του αεροπλάνου αφήνουν το έδαφος. Η τελειότητα των Zalto, πέρα από το αισθητικό κομμάτι, οφείλεται στο ότι η παρουσία τους είναι σχεδόν αόρατη ανάμεσα σε εσάς και το κρασί. Τώρα αν με ρωτάτε ποιο από τη σειρά των ποτηριών να προτιμήσετε δεν θα σας απαντήσω. Είναι σαν να μου λέτε αν θέλω την Rolls-Royce μου άσπρη ή μαύρη… Σε κάθε περίπτωση Rolls-Royce θα έχω αγοράσει. Είπαμε απλά τα πράγματα…

Γρηγόρης Μιχαήλος Dip WSET